مدح و ولادت امام محمد باقر علیه‌السلام
خـواهـم امشب باز شیــدایـى كـنـم از در رحــمـت تــمــنّــایــى كــنـم تا شوم دور از تمام هـرچه زشت سیــر، در گـلــزار زیـبــایــى كنـم گرچه خـوارم، دم ز گل ها می زنم یــاد گــل، یـــاد گــل آرایـى كـنــم مـدت كـوتــاه عـــمـر خــویـش را صرف خدمت نزد مـولایــى كـنـم از هـمیـن كـوتـاه خـدمـت، تـا ابـد زنــدگــى در لطف و آقـایـى كـنـم آمـدم نـوشم مـى از شیـر و رُطب بـــر در مـــیـــخــانـۀ مــاه رجـب اى رجـب میـخـانۀ حــیـدر تـویـى مِى تویى، باده تویى، ساغر تویـى طعم تو گـردیـده احـلى من عـسـل گـوشه اى از وسعت كـوثــر تـویى راه درك لــیــلــة الــقــدر عـــلــى بهر شیعه تا صف محـشــر تـویى مـاه شـعـبـان بـر تـو كـرده اقـتــدا بـاعـث تـوفـیـق پـیـغـمـبـر تــویـى مطلعـت زیـبـاتـرین روز خداست مــــیــزبــان حـجـت داور تــویــى حسن مطلع در تو باشد لـطف یار شــد رخ زیـبــاى بــاقــر آشــكـار او شعیب عـتــرت پـیـغـمـبر است بــاقــر دریــاى عــلــم داور اسـت مـفـتـخــر بر نـام او هـسـتـیــم مـا این كــلام یك امــام و رهبـر است اول خیـر آخـر خـیـر اصـل خـیـر این محمد، سفره دار كـوثــر است بــى روایـــاتـــى كــه از او آمــده دین ما تا روز محـشـر ابـتر است سـائـل عـلـمـش مـراجـع گـشته اند وسعت علمش ز هركس برتر است او كه بـاشـد بـهـتـرین مـولاى من مادرش شد فـاطـمـه بنت الـحـسـن مادرش از فـاطـمه تصویر داشت در بــرش آئـیــنــۀ تـقـدیــر داشـت پــاك تــر از آب زمــزم خُـلـق او رزق و سهم از آیۀ تـطـهیر داشت او كه بـاشد دخـتــر بـیـت كــریــم حُسن بابـایش در او تـأثـیــر داشت نِى به دامـانـش گــرفـتــه كـودكى او به دامان خضر راهى پیر داشت تــا كـنـد مـا را غــلام درگــهــش در نگاه چـشم خود زنجـیـر داشت مـا غـلام حـضرت بــاقــر شـدیــم بـر مَــرام غـیـر او كـافـر شـدیــم |